Zaterdagavond25 juni , rond de klok van 6 uur, werd ik gebeld door Kees Boer.Hij had een telefoontje gekregen van een mevrouw uit de Zuid van Assendelft, dat er een jonge ransuil bij haar buurman in de garage zat.
Omdat deze soort door ons moeilijk is te lokaliseren, omdat ze geen vaste broedplaatsen hebben en vaak heel hoog in oude ekster- en kraaiennesten hun legsel verstoppen en ze daarom moeilijk zijn op te sporen om te ringen, verzocht Kees me contact op te nemen met de buurman. In het telefoontje dat ik met hem pleegde, vertelde hij me dat er inderdaad een uil bij hem in de garage zat. De deur had opengestaan en blijkbaar was hij uit het nest gevallen en naar binnen geslopen. Hij had geen idee hoe lang hij er al zat. Ik ben direct in de auto gesprongen om de gelegenheid te baat te nemen om een ringetje om te leggen.
Bij aankomst werd ik verwelkomd door een enthousiaste bewoner en zijn echtgenote, die me de garage in leidden, waar de jonge vogel stil voor zich zat uit te kijken, voor een raam in de garage. Zoals een jonge “takkeling” betaamt, was hij vanaf de begane grond via allerlei obstakels omhoog geklommen en zat nu naar de vrije buitenwereld te kijken, in de hoop dat ie zijn moeder zou zien, die hem moest komen voeren, niet wetende dat dat op deze manier zeker niet ging lukken. Ik kon hem gemakkelijk pakken om hem aan de bewoners te tonen. Direct werden er enthousiast foto’s en filmpjes gemaakt en de dochter kwam, onder het uiten van allerlei enthousiaste kreten, de jongeling bewonderen.
Nadat ik het een en ander over de biometrie van de vogel had verteld, werd hij geringd, gemeten en gewogen. Via een inmiddels klaar gezette ladder hebben we hem zo hoog mogelijk in de geboortebom teruggezet, waar hij (of zij, want dat is namelijk niet te bepalen), rustig bleef zitten om te bekomen van alle beslommeringen. Inmiddels werd me duidelijk gemaakt dat er minstens nog 1 jong in het nest moest zitten. Omdat dat nest echter op een meter of 10 a 11 in de dennenboom zat, konden we daar op dit moment niet bijkomen. In de loop van de avond heb ik contact gezocht met onze klimmer Jurrian, die aangaf dat hij op zondagmorgen nog wel tijd had om te komen kijken.
Om 10 uur stonden we voor de woning en al snel zat Jurrian boven in de boom, waar hij constateerde dat er nog 2 (!) jongen aanwezig waren. Nadat Jurrian ze heel voorzichtig naar beneden had gehaald, werden ze onder toeziende ogen van familie en buurvrouw ( en van de ouderuil, die wakend op een tak keek of alles wel goed verliep, geringd, gemeten en gewogen, net als hun mede nestbewoner.
Wat direct opviel was het verschil in gewicht tussen het jong van zaterdagavond en de jongen van zondag. Het verschil bedroeg maar liefst 90 resp. 120 gram, terwijl de vleugellengte groter was, wat aangeeft dat hij ouder is.
Hieruit constateerden we dat de vluchteling geruime tijd in de garage moet hebben gezeten en minstens een dag niet gegeten heeft. Dat hij nog vol activiteit zat, werd bevestigd.
Direct nadat we zaterdag weg waren, klom hij van tak naar tak en settelde zich op een veilige plek, waar hij in de loop van de nacht door zijn ouders zeker gevonden is. Jongen schreeuwen namelijk gedurende de gehele nacht, om hun ouders aan te geven waar ze zitten en waar het voedsel moet worden afgeleverd. Een heel mooie ervaring rijker, spraken we met de bewoners onder het genot van een heerlijke koffie de afgelopen twee dagen nog eens door.
Hartelijk dank voor de gastvrije ontvangst en de prima verzorging!! (zoals gewoonlijk maken we uit privacy- en beschermingsoverwegingen namen en adressen niet bekend)
Rein Beentjes