Zaanse Kerkuil vliegt naar Noorwegen
(Vogelbeschermingswacht “Zaanstreek” schrijft historie.)
Het ringen van kerkuilen doe je als hobby, maar ook om bij te dragen aan wetenschappelijk onderzoek naar geboorte, verspreiding, soorttotalen et cetera.
Natuurlijk hoop je dan om ooit een bijzonderheid terug gemeld te krijgen als een uil ergens wordt aangetroffen.
Die hoop werd bij mijn vaste vogel- en ringmaat Michiel Kok en mij de afgelopen dagen bewaarheid.
Vrijdagmorgen 19 maart ontving ik een email van het Vogeltrekstation, waar alle ringgegevens worden beheerd en bewaakt. Al snel denk je dan: “O, jee, zal ik iets fout hebben gedaan?”, want het Vogeltrekstation kent, terecht, nogal een streng protocol met betrekking tot het ringen van vogels.
Maar al snel kom ik erachter dat dit wel een heel bijzondere mail is. Miriam meldt mij dat een door Michiel en mij geringde kerkuil op 12 maart is gevonden in Noorwegen!
Noorwegen? Lees ik het goed? Ja, het staat er echt. De meest verre melding tot nu toe is ongeveer van 60 kilometer ver en dit: zo’n 1400!
Het blijkt dat in Sandefjord in Noorwegen “onze” uil, nummer x.xxx.530, dood is aangetroffen in een schuur. Uitgehongerd als gevolg van de gevallen sneeuw en mogelijk de vermoeienissen van de verre reis; slechts 205 gram licht. Vel over been dus. (Ik vermeld hier bewust niet het gehele nummer, omdat de melding vanuit Noorwegen in de systemen nog moet plaatsvinden).
De boer die de uil vond, wilde het beest weggooien, maar gelukkig was er een kennis die het toch wel raadzaam vond om de vondst te melden bij de Vogelwacht aldaar. Adrew C. Clarke uit Horten, een ringer en fervent dierenfotograaf, kreeg het beest in handen en wist dat het bijzonder was.
Hij schreef een email aan het Vogeltrekstation in Nederland om verdere gegevens op te vragen en Miriam kon uit de systemen halen dat wij het beest geringd hadden en berichtte ons.
Nog vol van deze “topscore”, schrijf ik Andrew terug en in enkele dagen wisselen we enthousiast alle gegevens uit.
Het blijkt in de provincie waar de uil gevonden is historisch gezien pas de vierde (4e!) waarneming ooit van een Kerkuil te zijn in hun gebied van 17.500 km2.
(Hij schrijft: 1934: afgeschoten (!) uil / 1962: dode uil / 2005: 1 uil geringd)
Maar wat voor ons van veel groter belang is: het is de eerste Nederlandse Kerkuil ooit, teruggevonden in Noorwegen!
De vondst wordt door Andrew dermate van belang gevonden, dat hij een poging gaat wagen om de uil op te zetten en het in een museum onder te brengen.
Als ik mijn ringbestanden nazie, blijken we de uil op 28 augustus 2020 geringd te hebben op een boerderij op de grens van Assendelft. Het nest bestond uit 5 jongen en werd uitgebroed in een nestkast dat elk jaar succesvol is. De betreffende uil wordt door ons geregistreerd als Vrouw; 359 gram zwaar en ongeveer 46 dagen oud. Helaas is het avontuurlijke dier dus nog geen jaar oud geworden. Als we uitgaan van het uitvliegen rond half tot eind september, heeft het slechts een goed half jaar in vrijheid doorgebracht. In een koud en nat najaar en een strenge koude periode in de winter. Het dappere beest had een beter lot verdiend.
Uiteraard heb ik ook direct de kasthouder op het adres waar de uil is grootgebracht geïnformeerd en ook hij was uitermate verrast.
Temeer omdat op hetzelfde adres enkele jaren geleden een torenvalk is geboren, die in het jaar daarop terug gemeld werd in Pingjum, Friesland, naast de vakantiewoning van schoonvader van deze boer!!
Een broedadres met een bijzonder “gouden ”randje…….
Rein Beentjes
22 maart 2021